بررسی واژ? نعمت از منظر تأویل در قرآن و روایات معصومین?

نعمت خوش گواری زندگی و نیکوبودنِ حال و مرحمت و به معنی احسان و نیکی است که خداوند بر بندگانش عطا فرموده و غیرقابل شمارش است. نعمت ها به دو نوع دنیوی و اخروی تقسیم می شوند که شامل نعمت های مادی مانند خانواده، آفرینش و… و معنوی مانند هدایت، نصرت و الطاف الهی و… می شود. انسان ها خود تعیین کنند? میزان بهره مندی از نعمت های دنیوی هستند ولی فقط اهل ایمان و عمل صالح بهره مندان از نعمت های اخروی اند انسان ها در قبال این نعمت ها موظف به پذیرش اصول دین، سپاسگزاری و انجام فرامین الهی هستند. حال برای شناخت عمیق تر و دقیق تر واژه های نعمت باید به آیات و روایات ائمه? رجوع کنیم و آن ها را از منظر تأویل بررسی کنیم تا بتوانیم وظایف خود را در قبال آن ها به درستی انجام دهیم. تأویل در بسیاری از روایات در برابر تنزیل قرار گرفته است که تنزیل همان معنای روشن آیات با توجه به فضای اجتماعی زمان پیامبر? است و تأویل با توجه به واقعیات خارجی هر زمان، معناشناسی قرآن است و تأویل نیز از مقول? علم است و آموختنی که در روایات بسیاری آمده پیامبر? تأویل قرآن را از خداوند می آموخت و به علی? آموزش می داد و امامان معصوم? نیز تأکید دارند که در شناخت بطن قرآن و تأویل آن باید به مکتب اهل بیت? مراجعه کرد و به تفکر و تدبر در آن ها پرداخت. با بررسی برخی آیات دربار? واژ? نعمت به این مسئله پی می بریم که نعمت در ظاهر معانی مختلفی دارد ولی بر اساس روایات و تأویل آیات نعمت وجود معصومین? به ویژه نعمت ولایت آنان است که کامل ترین مصداق نعمت در قرآن است. واژگان کلیدی: نعمت، نعمت باطنی، ولایت، تأویل اعظم، اطاعت اولی الامر